แหล่งบุญ

สิ่งที่พุทธศาสนาต่างจากลัทธิ ความเชื่ออื่นๆ นั่นคือ ยึดหลัก เหตุและผล

ดังนั้น ไม่ว่าใคร หรือ ลั่ทธิใด ที่แอบอ้างเอาพุทธศาสนาบังหน้าแล้วหากิน ย่อมไม่กล่าวถึง โดยสร้างความเชื่อขึ้นมาแทน

ผลก็คือ บุญ ที่จะมาเกื้อหนุน อันเนื่องจากผลของการกระทำที่ทำตาม จึงไม่มี ท้ายที่สุด ความจริงก็ปรากฎ เมื่อวันที่กรรมบันดาลโรคภัย มาเกิดกับตน .. บุญที่คิดว่าทำมาตลอดชีวิต จึงเป็นลมช่วยตนไม่ได้

หลวงพ่อนิพนธ์มักยกอุปมากรรมการท่านหนึ่ง ที่ยึดในแนวนี้ พระบอกบุญใหญ่สร้างธรรมจักรเพชร ๑๕ ล้านบาท ควักกระเป๋าไม่ลังเล มะเร็งที่เป็นอยู่ก็มีแต่หนักขึ้น มาอีกแล้วบุญใหญ่ บินไปอินเดีย ไปสวดมนต์ ณ.ที่ซึ่งพระโคดม ประสูติ ตรัสรู้ ปรินิพพาน กลับมายิ่งหนักกว่าเก่า ... ก็แล้วแหล่งบุญของพระพุทธเจ้าอยู่ที่ใด

หากแม้นบุญอยู่ที่พระ โบสถ์ ศาลา แล้วไซร้ ก็โลกอันกว้างใหญ่ คนมากมายกว่าค่อนโลก ไม่เคยเจอพระ ไม่เคยเห็นโบสถ์ ไม่เคยสร้างศาลา จักเอาบุญที่ไหนมาเลี้ยงตนเล่า ... หากพระพุทธเจ้าบัญญัติเช่นนี้ ก็คงจะหาพ้นคำติฉินนินทาได้

ทางบุญที่พระพุทธเจ้าบัญญัติ จึงเป็นทางสายกลาง ขอย้ำ ไม่ใช่ตึงไป หย่อนไป ที่พูดกันทั้งบ้านทั้งเมือง ไม่ได้เกี่ยวเลย แต่แม่ชีเมี้ยนชี้ให้เห็นว่า พระพุทธเจ้าหมายถึง การกระทำที่เป็นบุญ นั่นคือ การกระทำที่มีผลให้สุขแก่มนุษย์และสัตว์ ทุกคนจึงทำได้ ทุกที่ ทุกเวลา

เหมือนกระจกของกรรมนั่นแหละ กรรมก็ทำได้ทุกที่ทุกเวลา ไม่ว่าชาติใด เผ่าใด ที่ใดในโลก

มูลเหตของกรรมและธรรม ก็เหมือนกัน นั่นคือ ต้องมีผลให้สุขทุกข์ กับคนและสัตว์

หลวงพ่อนิพนธ์อรรถาธิบายให้เห็นชัดว่า ก็เอามีดไปแทงคนตาย แทงเท่าไหรก็ไม่บาป แต่ลองไปตีหัวคนเป็นสิ ...ฆ่าสัตว์ก็บาป ปล่อยไปก็เป็นบุญ

วกกลับมา เมื่อพระพุทธเจ้าโปรดมนุษย์ให้สร้างบุญ จึงมีเอกลักษณ์ของแหล่งบุญอันมหาศาล นั่นคือแหล่งรวมคนทุกข์

สิ่งที่มีคู่กันมา คือ โรงทาน

แลเป้าหมายของการโปรด ก็คือ ปูชนียบุคคล ไม่ใช่ปูชนียวัตถุ

ภาพสองภาพจึงเกิด นั่นคือ พระเวสสันดรและชูชก

ปูชนียบุคคล จึงเริ่มด้วยการมีนิสัยพระเวสสันดร คือ การให้ แลการให้ที่มีผลอันมหาศาลแก่มนุษย์ นั่นคือ สมุนไพร

แต่การให้แบบนี้ ไม่มีชื่อ ไม่มีเสียง ไม่มีประชาสัมพันธ์ จึงไม่มีใครอยากให้ สร้างธรรมจักร สร้างโบสถ์ สร้างศาลา ... จัดไป รุมกันช่วย จนมีวัดเป็นหมื่นๆวัดแล้ว แต่ช่วยให้ใครรอดจากโรคไม่ได้เลย แต่ให้สมุนไพร มันเงียบเหงา วังเวง คิดแล้วคิดอีก

ตอนนี้ก็เริ่มมีอุบัติการณ์ กามิกาเซ่ นั่นคือ การหิ้วกระเป๋ามาหาหลวงพ่อนิพนธ์ แล้วบอกว่า ตนเองเป็นโรค อาการหนัก ทำงานไม่ได้ ไม่มีเงินรักษา เรียกว่า จน หมอก็ทิ้ง ... สรุปคือ ขอมาอยู่รักษา หากไม่หายก็ขอตายที่นี่ ... ว่างั้น

หลวงพ่อนิพนธ์ไม่ปฏิเสธ หากทำตามที่บอกกล่าวได้ นั่นคือ มีคุณสมบัติ ... เพราะรู้ล่วงหน้าอยู่แล้ว เตรียมสวนสมุนไพรไว้ ไปช่วยกันดูแลต้นยา อาหารฟรี สมุนไพรฟรี เพราะนี่แหละคือแหล่งบุญ

สถานที่นี้ ไม่ใช่วัด แต่หลวงพ่อนิพนธ์บอกมันคือแหล่งบุญ จึงเป็นที่รวมของคนทุกข์คนยาก

จึงไม่ต้องแปลกใจเลยว่า ทำไมไม่ได้สร้างธรรมจักร สร้างโบสถ์ สร้างศาลา แค่หิ้วมะพร้าว พริกไทยมา ทำอะไรเล็กๆน้อยๆในสถานที่นี้ ก็มีผลให้อาการของตนดีวันดีคืน

ก็เพราะสิ่งที่ทำ มันมีผลต่อคนทุกข์นั่นเอง ทำให้มีสมุนไพรทาน แล้วอะไรเล่ามีค่ามหาศาลที่สุดในโลก ก็มนุษย์ไง

เราจึงนึกถึงคำแม่ชีเมี้ยนที่ตรัสสอนแก่หลวงพ่อนิพนธ์ว่า แค่ทำให้มนุษย์หายโรคได้คนหนึ่ง บุญก็กินไม่หมดแล้วชาตินี้ ...

ก็นี่มาทำให้มนุษย์หายเป็นร้อยเป็นพัน หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวเสมอว่า ลำพังตัวเองน่ะพอแล้ว จึงชวนชักเราท่านให้มาร่วมมีส่วนในการช่วยมนุษย์ แล้วแบ่งบุญที่ได้กันไปช่วยตน ...

บุญที่ไม่เอาเหตุ ไม่เอาผล ไม่เอาที่มาที่ไป ศาสนาของพระภูมีไม่หยาบเป็นกระด้งเช่นนั้นหรอก ใส่บาตรก็ได้บุญ ให้ก็ได้บุญ กูไม่สน กูทำแล้วต้องได้บุญ ไม่เคยสืบสาวเลยว่า สิ่งที่ให้ไป ให้กับผู้ใด แล้วเขาเอาไปทำอะไร ผลแห่งการให้สร้างอะไร ...

จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่า บุญที่เราท่านทำ ทำไมจึงไม่ส่งผลมาสู่ตน และมันทำให้สิ่งที่สงสัยว่าฝรั่งไม่มีพระ ไม่มีโบสถ์ ไม่มีศาลา ทำไมจึงมีความเป็นอยู่ดี เงินเดือนดี รายได้ดี ความเป็นอยู่ดี ก็ดูนิสัยคนเหล่านั้นสิ ให้ความสำคัญแก่ชีวิตมนุษย์และสัตว์ มากมายเพียงใด

เครื่องบินเจ๊ง สละเครื่องรักษานักบิน ... ของเรา เครื่องบินเจ๊ง ห้ามสละเครื่อง แก้ไม่ได้ตายไปด้วยกัน ... เครื่องบินกันนักบิน อันไหนมีค่ากว่ากัน จึงไม่แปลกที่ได้ยินว่า ค่าของชีวิตคนไทยนั้นต่ำนัก ดีไม่ดีต่ำกว่าหมาเสียอีก

จูงหมา รักหมา จูบหมา เจอคนแยกเขี้ยวเข้าใส่ ... เอารัดเอาเปรียบ

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า แดนศิวิไลซ์ ไม่ได้วัดกันที่วัตถุ ความเจริญวัดกันที่จิตใจ เมืองใดที่มีคนจิตใจงามส่วนใหญ่ เมืองนั้นแหละที่เรียกว่าเจริญ คนชั่วไม่มีอำนาจ คนดีมากมาย ก็เมืองของสาวกพระพุทธเจ้านั่นแล

บทจบ หายโรคชีวิตปลอดภัย ... คุณสมบัติเดียวที่ต้องมี ... ย้ำต้องมี คือ คนดี ... ในแบบของพระพุทธเจ้า